Zasiłek dla bezrobotnych

Zasiłek dla bezrobotnych to świadczenie dla ludzi, którzy stracili pracę, a byli zatrudnieni i opłacali składki na ubezpieczenia społeczne przez co najmniej rok. Z tego artykułu dowiesz się jak długo jest wypłacany zasiłek dla bezrobotnych oraz jaka jest jego wysokość w 2021 r.

Zasiłek dla bezrobotnych – prawo

Zasiłek dla bezrobotnych został wprowadzony w latach 90-tych XXw. Wtedy podczas przemian gospodarczych, które doprowadziły do likwidacji tysięcy zakładów pracy, pojawiło się bezrobocie, zjawisko niewystępujące w PRL-u. W niektórych częściach kraju bezrobocie przyjęło wręcz katastrofalne rozmiary, szczególnie dotyczyło to mniejszych miejscowości.

Zasiłek dla bezrobotnych był pomysłem ówcześnie rządzących na ograniczenie rosnącego niezadowolenia społecznego i poprawę notowań rządu. Jego wysokość oraz zasady przyznawania wielokrotnie się zmieniały. Obecnie zasiłek dla bezrobotnych jest uregulowany przez Ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z 20 kwietnia 2004r.

Ustawa definiuje jako bezrobotnego osobę w wieku od 18 do 60 lat (kobieta) lub 65 lat (mężczyzna), która nie jest zatrudniona i nie wykonuje pracy zarobkowej, a jednocześnie jest gotowa do podjęcia pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Dodatkowe warunki, które musi spełniać ta osoba by być uznanym za bezrobotnego to:

• nie nabyła prawa do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy,
• nie otrzymuje renty szkoleniowej, renty socjalnej, renty rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę,
• nie pobiera nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego,
• nie otrzymuje świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
• nie pobiera na podstawie przepisów o pomocy społecznej zasiłku stałego,
• nie pobiera, na podstawie przepisów o świadczeniach rodzinnych, świadczenia pielęgnacyjnego lub dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka i utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych na skutek upływu ustawowego okresu jego pobierania,
• nie pobiera po ustaniu zatrudnienia świadczenia szkoleniowego,
• nie jest właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni przekraczającej 2 hektary przeliczeniowe,
• nie uzyskuje przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym z działów specjalnych produkcji rolnej,
• nie złożyła wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej,
• nie złożyła wniosku o zawieszenie działalności gospodarczej, jeśli wcześniej ją prowadziła,
• nie jest osobą tymczasowo aresztowaną lub nie odbywa kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem kary pozbawienia wolności odbywanej poza zakładem karnym,
• nie uzyskuje miesięcznie przychodu w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z tytułu odsetek lub innych przychodów od środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych,
• nie podlega, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem ubezpieczenia społecznego rolników.

Jak otrzymać zasiłek dla bezrobotnych?

Aby otrzymać zasiłek dla bezrobotnych należy zarejestrować się w powiatowym urzędzie pracy. Zarejestrować się można online, przy pomocy portalu praca.gov.pl. Zasiłek przysługuje bezrobotnemu jeśli nie ma dla niego propozycji odpowiedniej pracy, stażu, szkolenia lub prac interwencyjnych lub robót publicznych. Dodatkowy warunek to zatrudnienie przez co najmniej 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających zarejestrowanie w urzędzie pracy.

Zatrudnienie to mogło mieć formę umowy o pracę, zlecenie lub innej umowy cywilnoprawnej przy czym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota co najmniej minimalnego
wynagrodzenia za pracę.

Bezrobotny nabywa prawo do zasiłku od momentu zarejestrowania się w urzędzie pracy jeśli umowa zatrudnienia:

• została rozwiązana na wniosek pracodawcy za wypowiedzeniem,
• wygasła z powodu upływu czasu na jaki była zawarta,
• z powodu likwidacji zakładu pracy lub upadłości pracodawcy.

Jeśli umowa zatrudnienia została rozwiązana za porozumieniem stron lub na wniosek pracownika za wypowiedzeniem to bezrobotny nabywa prawo do zasiłku po 90 dniach od rejestracji. Jeśli bezrobotny prowadził działalność gospodarczą i ją zawiesił to prawo do zasiłku również nabywa po 90 dniach. Natomiast jeśli bezrobotny został zwolniony dyscyplinarnie to nabywa prawo do zasiłku po 180 dniach od rejestracji.

Zasiłek dla bezrobotnych w 2021 r.

Wysokość zasiłku dla bezrobotnych ogłasza minister właściwy do spraw pracy w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”. Zasiłek dla bezrobotnych w 2021 r. wynosi:

• dla osób, które mają mniejszy staż pracy niż 5 lat – 992,70 zł brutto (855,36 zł netto) w ciągu pierwszych trzech miesięcy pobierania zasiłku oraz 779,60 zł brutto (681,44 zł netto) w pozostałych miesiącach,
• dla osób, które mają staż pracy od 5 lat do 20 lat – 1 240,80 zł brutto (1 058,13 zł netto) w ciągu pierwszych trzech miesięcy pobierania zasiłku oraz 974,40 zł brutto (840,70 zł netto) w pozostałych miesiącach,
• dla osób, które mają staż pracy większy niż 20 lat – 1 489,00 zł brutto (1 260,99 zł netto) w ciągu pierwszych trzech miesięcy pobierania zasiłku oraz 1 169,30 zł brutto (1 000,06 zł netto) w pozostałych miesiącach.

Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych wynosi:

• 180 dni – dla bezrobotnych zamieszkałych w powiatach, w których bezrobocie nie przekracza 150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju,
• 365 dni – dla bezrobotnych zamieszkałych w powiatach, w których bezrobocie jest wyższe niż 150% przeciętnej stopy bezrobocia w kraju,
• 365 dni – dla bezrobotnych starszych niż 50 lat, którzy mają co najmniej 20-letni staż pracy,
• 365 dni – dla bezrobotnych samotnie wychowujących co najmniej jedno dziecko w wieku poniżej 15 lat,
• 365 dni – dla bezrobotnych, którzy mają co najmniej jedno dziecko w wieku poniżej 15 lat, a małżonek także jest bezrobotny i utracił prawo do zasiłku.

Utrata prawa do zasiłku dla bezrobotnych

Utrata prawa do zasiłku następuje gdy:

• dobiegł końca okres pobierania zasiłku,
• bezrobotny odmówił bez uzasadnionej przyczyny podjęcia pracy, szkolenia, stażu, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych,
• bezrobotny odmówił poddania się badaniom lekarskim lub psychologicznym, mającym na celu ustalenie zdolności do pracy,
• bezrobotny nie stawił się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie do 7 dni o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa.

Kopiowanie tego artykułu jest dozwolone pod warunkiem zachowania linku do źródła: Zasiłek dla bezrobotnych

Jak napisać testament?

Jak napisać testament aby był ważny? Można go sporządzić własnoręcznie lub w obecności notariusza albo przedstawiciela administracji państwowej i dwóch świadków. W wyjątkowych okolicznościach można go podyktować dowódcy statku lub samolotu, w obecności dwóch świadków. Z tego artykułu dowiesz się jak sporządzić testament, co można w nim zawrzeć oraz jak go zmienić.

Testament – prawo

Zasady sporządzania testamentu są zawarte w Kodeksie Cywilnym w artykułach 941- 990. Testament jest jedynym skutecznym sposobem rozporządzenia swoim majątkiem na wypadek śmierci. Może go sporządzić i odwołać jedynie osoba posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych. Nie można go sporządzić ani odwołać przez przedstawiciela.

Testament jest nieważny jeśli został sporządzony:

• w stanie wyłączającym świadome wyrażenie woli,
• pod wpływem błędu, który miał wpływ na jego formę,
• pod wpływem groźby.

Na nieważność testamentu może się powołać każda osoba, która ma w tym interes prawny. Termin upływa w ciągu 3 lat od momentu gdy osoba dowiedziała się o przyczynie nieważności lub 10 lat od otworzenia testamentu.

Odwołanie testamentu jest możliwe poprzez sporządzenie nowego lub zniszczenie dotychczasowego. Jeżeli w nowym testamencie nie będzie zawartej informacji o odwołaniu starego to odwołaniu ulegają tylko te postanowienia dotychczasowego testamentu, których nie można pogodzić z treścią nowego.

Testament – rodzaje

Kodeks Cywilny wymienia dwa rodzaje testamentów: zwykłe i szczególne. Testament zwykły może być sporządzony poprzez:

1. Napisanie w całości pismem ręcznym, podpisanie i opatrzenie datą. Wydruk komputerowy lub pismo maszynowe jest przesłanką do uznania testamentu za nieważny.
2. Sporządzenie testamentu w obecności notariusza w formie aktu notarialnego.
3. Podyktowanie swojej ostatniej woli w obecności wójta, burmistrza, prezydenta miasta, starosty, marszałka województwa, sekretarza powiatu albo gminy lub kierownika urzędu stanu cywilnego oraz dwóch innych świadków oraz podpisanie go przez każdą z obecnych osób.

Testament szczególny może być sporządzony jeżeli istnieje ryzyko śmierci spadkodawcy lub inne okoliczności uniemożliwiają sporządzenie zwykłego testamentu. W takiej sytuacji spadkodawca może oświadczyć swoją wolę ustnie, w obecności co najmniej trzech świadków.

Jeżeli spadkodawca podróżuje polskim statkiem lub samolotem to może przekazać swoją ostatnią wolę dowódcy statku lub samolotu albo jego zastępcy w obecności dwóch świadków. Dowódca lub zastępca dowódcy spisuje wolę spadkodawcy, następnie odczytuje ją spadkodawcy, a potem to pismo muszą podpisać spadkodawca, dowódca oraz świadkowie.

Testament szczególny traci moc wraz z upływem 6 miesięcy od ustania okoliczności które uzasadniały niezachowanie formy testamentu zwykłego.

Powołanie spadkobierców

Spadkodawca może powołać do spadku lub jego części dowolną liczbę osób. Jeżeli testament nie określa sposobu podziału spadku to spadkobiercy dziedziczą w równych częściach. Spadkodawca może powołać spadkobiercę na wypadek gdyby inna osoba powołana do spadku nie chciała lub nie mogła być spadkobiercą (podstawienie).

Jeżeli spadkodawca powołał do spadku kilku spadkobierców, a jedna z osób nie chciała lub nie mogła nim być, to przypadająca jej część zostaje podzielona między pozostałych spadkobierców w stosunku do przypadających im udziałów (przyrost).

Zapisy i polecenia

Spadkodawca może zobowiązać spadkobiercę do spełnienia określonego świadczenia majątkowego na rzecz oznaczonej osoby (zapis zwykły). Jeżeli osoba, na rzecz której został uczyniony zapis, nie chce lub nie może być zapisobiercą, to spadkobierca jest zwolniony z obowiązku wykonania zapisu.

W testamencie sporządzonym w formie aktu notarialnego spadkodawca może postanowić, że oznaczona osoba nabywa przedmiot zapisu z chwilą otwarcia spadku (zapis windykacyjny). Przedmiotem zapisu windykacyjnego może być:

• rzecz oznaczona co do tożsamości,
• przedsiębiorstwo,
• gospodarstwo rolne,
• ustanowienie na rzecz zapisobiercy użytkowania lub służebności,
• ogół praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej.

Spadkodawca może nałożyć na spadkobiercę lub zapisobiercę obowiązek określonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem (polecenie). Zapisobierca obciążony poleceniem może powstrzymać się z jego wykonaniem, aż do chwili wykonania zapisu przez spadkobiercę.

Wykonawca testamentu

Spadkodawca może powołać wykonawcę lub wykonawców testamentu. Może nim być osoba posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych. Zarządza on majątkiem spadkowym, spłaca długi spadkowe, wykonuje zapisy zwykłe i windykacyjne oraz polecenia, a następnie przekazuje majątek spadkowy spadkobiercom zgodnie z wolą spadkodawcy.

Wydziedziczenie

Najbliższa rodzina spadkodawcy – małżonek, rodzice oraz zstępni – która nie została uwzględniona w testamencie ma prawo do zachowku. Tego prawa spadkodawca może pozbawić swoją rodzinę poprzez osobny zapis (wydziedziczenie). Zapis ten powinien określać przyczynę wydziedziczenia. Przyczyną wydziedziczenia według K.C. może być:

• uporczywe postępowanie w sposób sprzeczny z zasadami życia społecznego,
• dopuszczenie się względem spadkodawcy lub jednej z bliskich mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci,
• uporczywe zaniedbywanie obowiązków rodzinnych wobec spadkodawcy.

Kopiowanie tego artykułu jest dozwolone pod warunkiem zachowania linku do źródła: Jak napisać testament?

Dziedziczenie ustawowe

Dziedziczenie ustawowe jest to dziedziczenie według przepisów prawa spadkowego. Następuje wtedy, gdy zmarły nie pozostawił testamentu lub osoby powołane na spadkobierców nie chcą lub nie mogą nimi być. Z tego artykułu dowiesz się więcej o zasadach, na których oparte jest dziedziczenie ustawowe.

Dziedziczenie ustawowe – prawo

Dziedziczenie ustawowe jest uregulowane przez Czwartą Księgę Kodeksu Cywilnego poświęconą spadkom. Przepisy ogólne określają, w jakich przypadkach spadek jest dzielony według zasad dziedziczenia ustawowego.

Dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje wtedy gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy (nie pozostawił testamentu) albo żaden ze spadkobierców nie chce lub nie może być spadkobiercą.

Dziedziczenie ustawowe do części spadku następuje wtedy gdy spadkodawca nie powołał do części spadku spadkobiercy albo jeden ze spadkobierców nie chce lub nie może być spadkobiercą.

Spadkobiercą nie może być osoba, która nie żyje w chwili otwarcia spadku albo osoba prawna, która w tej chwili nie istnieje. Dziecko, które zostało poczęte przed otwarciem spadku i urodziło się żywe już po otwarciu spadku może być spadkobiercą.

Fundacja ustanowiona przez zmarłego w testamencie może być spadkobiercą jeśli zostanie wpisana do rejestru w ciągu 2 lat od ogłoszenia testamentu.

Spadkobierca może być w niektórych przypadkach uznany za niegodnego i wyłączony z dziedziczenia. Decyzję podejmuje sąd, a z wnioskiem może wystąpić każdy kto ma w tym interes, np. inni spadkobiercy.

Dziedziczenie ustawowe – zasady

Zasady na jakich przebiega dziedziczenie ustawowe określone są w Tytule II Księgi Czwartej Kodeksu Cywilnego. Spadkobiercy podzieleni są na grupy, według kolejności powoływania do spadku.

W pierwszej kolejności do spadku powoływane są dzieci zmarłego oraz jego małżonek. Dziedziczą one w równych częściach, przy czym część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż 25% spadku. Jeżeli spadkodawca miał pięcioro dzieci, to jego małżonek dziedziczy 25% spadku, a pozostałe 75% jest dzielone po równo między pięcioro dzieci – czyli po 15% spadku.

Dzieci, które zostały adoptowane przez spadkodawcę dziedziczą na tych samych zasadach, co jego dzieci naturalne. Natomiast jeżeli zmarły miał dzieci, które zostały przysposobione przez inną osobę, to one po nim nie dziedziczą.

Dzieci, które urodziły się poza związkiem małżeńskim spadkodawcy, dziedziczą na tych samych zasadach jak dzieci urodzone w związku małżeńskim spadkodawcy.

Małżonek spadkodawcy jest wyłączony od dziedziczenia jeżeli spadkodawca wystąpił o orzeczenie rozwodu lub separacji z jego winy, a żądanie to było uzasadnione. O wyłączeniu decyduje sąd; wniosek może złożyć każdy ze spadkobierców.

Jeżeli jedno z dzieci nie dożyło otwarcia spadku, to jego część jest dzielona między jego dzieci w częściach równych. Zasada ta obowiązuje także wobec dalszych zstępnych.

Jeżeli zmarły nie miał dzieci to spadek dzielony jest między jego rodziców i małżonka. W takim wypadku część przypadająca rodzicom wynosi po 25%, natomiast małżonek dziedziczy pozostałe 50%.

Jeżeli zmarły nie miał ani dzieci ani małżonka to spadek przypada jego rodzicom w równych częściach. Natomiast jeżeli jeden z rodziców nie dożył otwarcia spadku to przypadająca mu część jest dzielona między rodzeństwo zmarłego, w równych częściach.

Jeżeli którekolwiek z rodzeństwa spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, natomiast miało dzieci, to przypadająca mu część jest dzielona między jego dzieci w równych częściach.

Jeżeli jeden z rodziców spadkodawcy nie dożył otwarcia spadku i brak jest rodzeństwa, które mogłoby dziedziczyć to spadek jest dzielony między jego małżonka i rodzica w równych częściach.

Jeżeli spadkodawca nie miał dzieci ani rodzeństwa, a jego rodzice nie dożyli otwarcia spadku, to całość jest dziedziczona przez jego małżonka.

Jeżeli spadkodawca nie miał dzieci ani rodzeństwa, a jego rodzice i małżonek nie dożyli otwarcia spadku to spadek jest dzielony między jego dziadków w częściach równych. Jeśli jeden z dziadków nie dożył otwarcia spadku to jego część jest dzielona między jego dzieci w równych częściach.

Natomiast jeżeli ten z dziadków, który nie dożył otwarcia spadku nie miał dzieci to jego część jest dzielona między pozostałych dziadków w równych częściach.

Jeżeli otwarcia spadku nie dożył małżonek, ani żaden z krewnych spadkodawcy to spadek jest dzielony między dzieci małżonka spadkodawcy (pochodzące z innego związku), których żadne z rodziców nie dożyło otwarcia spadku.

Jeżeli otwarcia spadku nie dożył małżonek, ani żaden z krewnych spadkodawcy, ani dzieci małżonka z innego związku to całość przypada gminie, w której mieszkał spadkodawca w ostatnim czasie. Jeśli nie można ustalić ostatniego miejsca jego zamieszkania lub mieszkał za granicą to spadek przypada Skarbowi Państwa.

Dziedziczenie ustawowe – podsumowanie

Kodeks Cywilny określa następujące grupy spadkobierców ze względu na kolejność dziedziczenia:

1. Małżonek spadkodawcy i jego dzieci
2. Rodzice
3. Rodzeństwo
4. Dziadkowie
5. Dzieci małżonka, jeśli oboje ich rodzice nie żyją
6. Gmina ostatniego miejsca zamieszkania
7. Skarb Państwa

W pierwszej kolejności do spadku są powoływane dzieci zmarłego oraz jego małżonek. Jeżeli małżonek nie dożył otwarcia spadku to całość jest dzielona między dzieci. Natomiast jeśli spadkodawca nie miał dzieci to do spadku są powoływani rodzice oraz małżonek. Następne w kolejności jest rodzeństwo, dziadkowie oraz dzieci małżonka z innego związku ale pod warunkiem, że ich oboje rodzice nie żyją. Na końcu jest gmina oraz Skarb Państwa.

Kopiowanie tego artykułu jest dozwolone pod warunkiem zachowania linku do źródła: Dziedziczenie ustawowe